Երբ է Կապիտալը սկսել պայքարել Աշխատանքի հետ. Մաս 1-ին
Ընդունված կարծիքի համաձայն՝ Կապիտալն Աշխատանքի հետ սկսել է պայքարել սկսած 19-րդ դարից միայն, երբ սկսվել են արդյունաբերության մեջ ներգրավված բանվորների ընդվզումական շարժումները։ Սակայն գլոբալ տնտեսության պատմության համակարգող մասնագետ Ջովաննի Արիգին իր «Երկարատեւ 20-րդ դարը» աշխատության մեջ գրում է, որ բուրժուազիայի եւ պրոլետարիատի պայքարի նման առաջին փորձառությունը Եվրոպան տեսել է դեռ 14-րդ դարում՝ Ֆլոգենցիայում, որտեղ իշխել է «Բաժանիր պրոլետարիատին եւ իշխիր» սկզբունքը։ Ֆլորենցիան այն ժամանակ հանդիսանում էր բրդե լավագույն որակի եւ ամենից ձեռնտու գնով ձեռք բերման համար նախատեսված գործվածքեղենի եվրոպական առաջատարը։ 1338 թվականին Ֆլորենցիայի բնակիչների մեկ երրորդը՝ 30 հազար մարդ, ներգրավված են եղել գործվածքեղենի արտադրության մեջ եւ դրանով են իրենց օրվա ապրուստը վաստակել։ Սակայն Կապիտալը, ինչպես որ հատուկ է իրեն, մշտապես փնտրել է տարածքներ, որոնք կապահովեին ավելի ու ավելի շատ եկամուտներ։Երբ է Կապիտալը սկսել պայքարել Աշխատանքի հետ. Մաս 2-րդ
Ինչպես որ հիմա Արեւմուտքն իր արտադրական հզորությունները տեղափոխում է Չինաստան, իսկ դրանից առաջ էլ տեղափոխում էր Հարավային Կորեա, այն ժամանակ էլ Ֆլորենցիան կոպիտ եւ միջին կոպտության բրդե գործվածքեղենի արտադրական իր հզորությունները տեղափոխում էր Ֆլանդրիա եւ Անգլիա։ Ֆլորենցիայում մնացել էր միայն բարձրորակ գործվածքեղենի արտադրությունը, որն ամենաթանկն էր։ Դա նման է նրան, թե ինչպես Արեւմուտքն իր մոտ պահում է միայն բարձր տեխնոլոգիական արտադրությունները, իսկ երկրորդային եւ երրորդային տեխնոլոգիաները տեղափոխվում են Երկրորդ եւ Երրորդ աշխարհներ։ Ֆլորենցիայում գործվածքեղենի արտադրությունը 2-3 տասնամյակում 100 հազար ստանդարտ կտրվածքաչափից նվազեց մինչեւ 24 հազարի։ Այսինքն՝ նվազեց 4 անգամ։ Ընդ որում, բուրժուազիան ուներ նույն եկամուտները եւ արտադրական ծավալաին նվազումը բուրժուազիայի եկամուտների վրա չազդեց։ Սակայն մեծ թվով բանվորների կարիք գործվածքեղենի ֆաբրիկաներում այլեւս պետք չէր։ Ինչ պետք էր անել ավելորդ պրոլետարիատի հետ։ Այս հարցին առաջին անգամ բուրժուազիան բախվեց 14-րդ դարում դեռ։ Արիգին գրում է․ «Երբ հաջորդող քառասուն տարիներին գործվածքեղենի արտադրությունը կտրուկ նվազում արձանագրեց, վարձու աշխատուժը ներկայացնող հասարակական շերտը, որ հիմա ընդամենը մասնակի էր ներգրավված բարձրորակ գործվածքեղենի արտադրության մեջ, ոտքի ելավ՝ իր շահերը պաշտպանելու համար եւ սկսեց պահանջել աշխատավարձի բարձրացում, արտադրական հզորությունների պահպանում եւ անկախ կազմակերպությունների իրավունք»։
